منچستر یونایتد یکی از باشگاههای فوتبال حرفه‌ای لیگ برتر انگلیس است
. این باشگاه دارای استادیومی اختصاصی به نام الد ترافورد با ظرفیت ۷۵.۰۰۰
نفر در حومه‌ی شهر منچستر است که بعد از ویمبلی بزرگ‌ترین استادیوم
بریتانیا محسوب می‌گردد . بنا بر گفته سر بابی چارلتون به این ورزشگاه
«تئاتر رویاها» نیز می‌گویند.
امروزه این باشگاه با داشتن حدود هفتاد و دو میلیون هوادار در تمام دنیا،
پر طرفدارترین تیم در جهان است. این تیم پرافتخارترین تیم لیگ فوتبال
بریتانیا نیز هست که در طی بیست سال از سال ۱۹۸۶ توانسته ۱۸ بار عنوان
قهرمانی مسابقات مختلف را کسب کند. منچستریوتایتد اولین قهرمانی جام
باشگاههای اروپا را با پیروزی ۴ بر ۱ در برابر بنفیکا در سال ۱۹۶۸ کسب
کرد. همچنین این باشگاه با قهرمانی در ۱۱ جام حذفی انگلستان، پرافتخارترین
در این زمینه می باشد.
از سال ۱۹۹۰ باشگاه منچستر یونایتد یکی از ثروتمند ترین باشگاه های دنیا
است و تا به امروز که در رتبه چهارم ثروتمندترین باشگاه ها قرار دارد،
دچار لغزش نشده است.
از نوامبر ۱۹۸۶ تاکنون، مربی مشهور اسکاتلندی، سر الکس فرگوسن، سکان هدایت
تیم را در دست دارد. گری نویل نیز بعد از خداحافظی روی کین از فوتبال در
سال ۲۰۰۵، کاپیتانی تیم شیاطین سرخ را بر عهده گرفته است
شهر منچستر با داشتن موقعیت قوی تجاری واستادیوم بزرگی چون اُلد
ترافورد، تا به حال میزبانی موفقی را انجام داده که آخرین بار آن بازی
فینال لیگ قهرمانان اروپا در سال ۲۰۰۲-۲۰۰۳ بین تیم های یوونتوس و میلان
بود با این حال نباید توفیق منچستر را از لحاظ فوتبال تنها به این
استادیوم اختصاص داد و باید عواملی چون باشگاه های حرفه‌ای که بالغ بر ۸
تیم است را به آن اضافه کرد. البته موفقیت این شهر تجاری تنها به خاطر
فوتبال نیست، بلکه باید عواملی دیگر چون انقلاب صنعتی که از منچستر شهری
مدرن خصوصاً در صنعت نساجی (کاتن پولیس) ساخت را در آن سهیم کرد. از لحاظ
منابع تفریحی و ورزشی، منچستر بعد از دوران تجدد تقریباً به شهری کامل بدل
شده است.
منچستر یونایتد در گذر زمان
این باشگاه در سال ۱۸۷۸ توسط لانکاشایر و یورک‌شایر (Lancashire &
Yorkshire) متعلق به کارکنان راه‌آهن تأسیس شد. در سال ۱۸۸۵ تیم فوتبال
حرفه ای را بنیان نهاد و در سال ۱۹۰۲ به همین نام شناخته شد. این باشگاه
از آن مردان عادی جامعه بود؛ افرادی که در شرکت راه‌آهن یا کارخانه های
ذغال سنگ کار می کردند و برای تفریح به این باشگاه می آمدند و عضو آن
بودند.
اعضای این باشگاه در سال ۱۸۸۶ اولین افتخار خود را کسب کردند. آنها
توانستند جامی که خود آن را ترتیب داده بودند را دریافت کنند نام این جام
«سنیور کاپ منچستر» بود که در آن شرط سنی برای شرکت در آن نبود. با کار و
تلاش فراوان تیم در سال ۱۸۹۲ به لیگ انگلیس ملحق شود . در سال ۱۹۰۲ آنها
با بدشانسی مواجه شدند و پس از ورشکسته شدن باشگاه فردی به نام هری
استافورد آن را خرید. او شروع به خرج کردن برروی این تیم کرد.
در سال ۱۹۰۳ به طور رسمی اولین مربی برای منچستر استخدام شد. نام این مربی
ارنست ماگنل بود. روز به روز بر کیفیت بازی منچستری‌ها افزوده می شد آنها
راه ترقی را خوب پیدا کرده بودند. یکی از خریدهای آن روزهای منچستر بیلی
مردیت بود که یکی از بهترین های آن زمان فوتبال بود. آنها توانستند با
مردیت اولین عنوان قهرمانی رسمی خود را در لیگ انگلستان که به تازگی حرفه
ای شده بود جشن بگیرند. باشگاه منچستر در سال ۱۹۱۰از مکان اصلی خود واقع
در خیابانی معروف به بانک، به محله ی ترافورد منتقل شد .
شیاطین سرخ
تیم فعلی منچستر یونایتد حاصل تلاش سخت مربیان در طول بیش از چهار دهه
است. در سال ۱۹۵۸ طی حادثه‌ای غم‌انگیز بیشتر شاگردان مربی موفق تیم-
بازبی – بر اثر سانحه هوایی کشته شدند. پس از این سانحه، بازبی با مدیریت
صحیح با استفاده از بازماندگان تیم و نفرات جدید موفق شد تیم خود را از نو
بسازد و عامل قهرمانی غرورانگیز این تیم در مسابقات جام قهرمان اروپا در
فصل ۶۸-۱۹۶۷ شود. این افتخاری بود که بازبی به‌عنوان اولین انگلیسی موفق
به انجام آن شد[نیاز به ذکر منبع]. آنها بار دیگر توانستند این افتخار را
در زمان سر الکس فرگوسن در سال ۱۹۹۹ و در یک فینال سخت و به یاد ماندنی
تکرار کنند و تیمشان را صاحب سومین افتخار اروپایی کنند. در آن زمان
منچستر یونایتد در وقتهای تلف شده نیمه دوم و در شرایطی که هیچ امیدی به
پیروزی نداشت، توانست دو گل زیبا را وارد دروازه رقیب خود بایرن مونیخ
کند. آن ها با این کار علاوه بر اینکه موفق شدند خود را به یک افتخار بزرگ
برسانند برای فرگوسن با تجربه نیز ارزش و اعتبار تازه‌ای خریدند و او
توانست به شهرتی جهانی دست یابد و اسطوره‌ی گذشته تیم را دوباره بازسازی
کند.
اسطوره‌های سرخ‌پوش
از جمله اسطوره‌های این تیم میتوان به سر بابی چارلتون، جرج بست، پیتر
اشمایکل، برایان رابسون، دیوید بکهام، دنیس لا، اوله گنار سولسشر، دانکن
ادوارد، اریک کانتونا و در رأس همه آنان سر مت بازبی و سر الکس فرگوسن
اشاره نمود.
از پدیده‌های این تیم می توان وِین رونی و کریستیانو رونالدو را نام برد.
بازی سازی این تیم پس از رفتن دیوید بکهام از این تیم برعهده‌ی روی کین و
پس از او هم بر عهده‌ی رایان گیگز هافبک باتجربه ی ولز این تیم قرار گرفت.
سر الکس فرگوسن
اینک رهبری تیم را سر الکس فرگوسن اسکاتلندی بر عهده دارد که بیش از ۲۰
سال در این سمت مشغول به کار است و منچستر را به یکی از بهترین تیم های
جهان فوتبال مبدل ساخته و همواره با استفاده از بازیکنان جوان که از
تیمهای پایه‌ای باشگاه انتخاب و به کار گرفته است، قهرمانی‌های زیادی را
برای منچستر به ارمغان آورده است و خود را در زمره بهترین مربیان جهان
قرار داده است. بیشتر افتخارات منچستر یونایتدرا طرفداران این تیم مدیون
او می دانند.
اریک کانتونا
از اریک کانتونای فرانسوی به عنوان بهترین و محبوب‌ترین بازیکن تاریخ
باشگاه شیاطین سرخ نام برده می شود، چرا که با بازیهای زیبا و
تماشاگرپسند خود حتی چندی پیش به عنوان بهترین بازیکن تاریخ لیگ برتر نیز
انتخاب شد. کانتونا با چهره مصمم و بازی فوق العاده‌اش و به خصوص حرکات
غیر معمولی و شادی‌های پس از گل‌اش جایگاه خاصی در میان طرفداران منچستر
یونایتد دارد. اریک کانتونا در سال ۱۹۹۳ به جمع شیاطین سرخ پیوست و در
همین سال با این تیم توانست به انتظار ۲۶ ساله طرفداران منچستر یونایتد
پایان دهد و به قهرمانی لیگ برتر دست یابد.
رایان گیگز
ولزی محبوب اُلدترافورد که به عنوان یکی از کلاسیک‌ترین هافبک های چپ‌پای
جهان شناخته می شود فوتبال را با منچستر یونایتد آغاز کرده و ۱۶ سال است
که پیراهن سرخ شیاطین سرخ را می پوشد. گیگز با ۹ قهرمانی در لیگ برتر
افتخار بزرگی را برای خود و منچستر یونایتد رقم زده است.
گیگز در فصل گذشته توانست به رکورد ۵۰۰ بازی برای منچستر یونایتد دست یابد
و با توجه به تمدید ۳ ساله قراردادش می توان انتظار به جای گذاشتن یک
رکورد جاودانه از سوی او را داشت.
رایان گیگز که هم اکنون به عنوان یکی از محبوب‌ترین بازیکن اُلدترافورد
شناخته می‌شود، در سال ۲۰۰۰ هنگامی که با پیشنهاد چند میلیون دلاری باشگاه
لاتزیو رویرو شد بنابر درخواست خود و همامنگی با مسئولان منچستر یونایتد
قرارداد خود را تمدید کرد تا وفاداری‌اش را به شیاطین سرخ ثابت کند.
از جمله طرفداران رایان گیگز می توان از «موراتی» مالک باشگاه اینتر میلان
نام برد که در طول ۳ سال تمام تلاش خود را برای انتقال گیگز به سن سیرو
انجام داد که هیچ وقت به نتیجه نرسید. در اواسط فصل گذشته و در آستانه سال
نو میلادی، موراتی اعلام کرد که «رایان گیگز را به عنوان هدیه کریسمس برای
هواداران اینتر به جمع آبی پوشان اضافه خواهم کرد»[نیاز به ذکر منبع]، این
وعده موراتی هیچ وقت تحقق نیافت اما با این وعده موراتی میتوان بیشتر به
ارزش رایان گیگز پی برد .
جرج بست
بازیکنی اهل کشور ایرلند شمالی که یکی از اسطوره‌های تاریخ باشگاه شیاطین
سرخ به حساب می آید. تمام افتخارات جرج بست فقط در رده باشگاهی و با
پیراهن منچستر یونایتد بود، وی بارها با پیشنهاد انگلیسی ها برای پوشیدن
پیراهن تیم ملی انگلیس مواجه شد ولی هیچ وقت حاضر نشد ملیت خود را تغییر
دهد .
جرج بست به دلیل مصرف بی رویه مشروبات الکلی خیلی زود مجبور به خداحافظی
از میادین فوتبال شد و در سال ۲۰۰۶ سر انجام به دلیل بیماری جان خود را از
دست داد .
پس از فوت وی باشگاه منچستر یونایتد یک بازی دوستانه را در اُلدترافورد
برگزار کرد و تمامی درآمد حاصل از این بازی را به خانواده بست تقدیم کرد.
در این بازی تماشاگران حاضر در ورشگاه پوسترهایی با عکس جرج بست در دست
داشتند که روی آنها نوشته شده بود: «Best The Best »
افتخارات منچستر یونایتد
قهرمانی در لیگ دسته اول و لیگ برتر انگلستان: ۱۹۰۸، ۱۹۱۱، ۱۹۵۲، ۱۹۵۶،
۱۹۵۷، ۱۹۶۵، ۱۹۶۷، ۱۹۹۳، ۱۹۹۴، ۱۹۹۶، ۱۹۹۷، ۱۹۹۹، ۲۰۰۰، ۲۰۰۱، ۲۰۰۳ و ۲۰۰۷
قهرمانی در لیگ قهرمانان اروپا: ۱۹۶۸ و ۱۹۹۹
قهرمانی در جام باشگاه های جهان: ۱۹۹۹
قهرمانی در لیگ حذفی انگلستان: ۱۹۰۹، ۱۹۴۸، ۱۹۶۳، ۱۹۷۷، ۱۹۸۳، ۱۹۸۵، ۱۹۹۰، ۱۹۹۴، ۱۹۹۶، ۱۹۹۹ و ۲۰۰۴
قهرمانی در جام اتحادیه انگلستان : ۱۹۹۲ و ۲۰۰۶
قهرمانی در جام خیریه انگلستان : ۱۹۰۸، ۱۹۱۱، ۱۹۵۲، ۱۹۵۶، ۱۹۵۷، ۱۹۶۵، ۱۹۶۷، ۱۹۷۷، ۱۹۸۳، ۱۹۹۰، ۱۹۹۳، ۱۹۹۴، ۱۹۹۶، ۱۹۹۷، ۲۰۰۳ و ۲۰۰۷
قهرمانی در سوپرجام اروپا: ۱۹۹۱
قهرمانی در جام در جام اروپا: ۱۹۹۱
ورزشگاه اُلد ترافرد
اُلدترافورد یکی از مشهورترین و بزرگ‌ترین ورزشگاههای فوتبال در بریتانیا
و جهان است. در اوضاع و احوالی که بسیاری از باشگاهها از ورزشگاههای قدیمی
خود به محلهایی جدید نقل مکان می کنند[نیاز به ذکر منبع]، منچستر
اُلدترافورد را حفظ می کند و به جای رفتن به جایی دیگر همان ورزشگاه قدیمی
را توسعه می دهد.
بابی چارلتون اسطوره‌ی فوتبال انگلستان این ورزشگاه را «تئاتر رویاها» نامیده است.
«زیباترین و بهترین در نوع خود. فوق‌العاده‌ترین ورزشگاهی که تابه حال
دیده‌ام. این ورزشگاه در دنیا نظیر ندارد و افتخار شهر منچستر است .اینجا
خانه‌ی تیمی است که در آن می تواند شگفتی بیافریند و … » این جملات
نویسنده‌ی یکی از روزنامه‌های منچستر در روز پس از افتتاح ورزشگاه در سال
۱۹۱۰ است[نیاز به ذکر منبع].
ورزشگاه اُلد ترافرد حدود یک قرن عمر دارد. پیش از آن تیم منچستر ورزشگاهی
کوچک و قدیمی داشت و اُلدترافورد به عنوان خانه‌ی جدید باشگاه در غرب شهر
منچستر بنا شد. اُلدترافورد در آن دوران با هزینه ای معادل ۶۰هزار پوند
ساخته شد که در زمان خود رقمی سرسام آور بود. آرچینا لیچ مهندس معروف
اسکاتلندی طراح این ورزشگاه بود. او ورزشگاههای معروف وایت هارت لین در
شمال شهر لندن و همدن پارک در شهر گلاسگو را نیز طراحی کرده است.
اُلدترافورد در سالهای ۱۹۱۱ و ۱۹۱۵ فینال جام حذفی انگلیس را برگزار کرد و
در سال ۱۹۲۰ پذیرای بیشترین تماشاگر در بازی منچستر یونایتد مقابل آستون
ویلا بود[نیاز به ذکر منبع].
در جنگ جهانی دوم اُلدترافورد در بمباران نیروی هوایی آلمان بشدت آسیب دید
و تیم منچستریونایتد از ۱۹۴۶تا ۱۹۴۹ بازیهای خود را در ورزشگاه مین رود
باشگاه منچستر سیتی برگزار می‌کرد. برای جام جهانی ۱۹۶۶ ورزشگاه
اُلدترافورد بازسازی شد و بازی مجدد فینال جام حذفی سال ۱۹۷۰ بین چلسی و
لیدز در این ورزشگاه برگزار گردید.
اُلدترافورد اولین ورزشگاه انگلیس در دهه ۱۹۷۰ به حساب می آید که در آن
حصار نصب کردند تا تماشاگران متعصب خشمگین نتوانند به زمین مسابقه حمله
کنند.
توسعه جایگاه ها تا دهه ۸۰
دردهه‌های ۶۰ و ۷۰ و ۸۰ بیش از ۵۸هزار نفر می‌توانستند در ورزشگاه قرار
بگیرند و به تماشای مسابقه بپردازند. اما با نصب کامل صندلی در آن ظرفیت
واقعی ورزشگاه به ۴۴هزار نفر کاهش پیدا کرد که برای باشگاهی چون
منچستریونایتد کم بود.
از اوایل دهه ۹۰ مدیران باشگاه به این فکر افزایش حجم که ورزشگاه افتادند.
براساس طرحی تازه ۲۶هزار صندلی جدید ظرفیت ورزشگاه را افزایش می‌داد.
ابتدا گنجایش ورزشگاه را به ۵۶هزار نفر افزایش دادند و پس از آن جایگاه
شمالی‌اش را تاارتفاع ۶۶ متری بالا بردند که تا آنجا نیز گسترش یابد.
هزینه‌ای معادل ۱۹میلیون پوند برای افزایش ظرفیت ورزشگاه مصرف شد[نیاز به
ذکر منبع].
ورودی جدید به زمین
جایگاه جنوبی اُلدترافورد جایگاه اصلی آن محسوب می شود که نیمکت مربیان
جلویش قرار گرفته و مدیران ـ اتاقکهای پلیس ـ رستورانهای لوکس و صندلیهای
مسوولان اجرایی در آن واقع شده است.
شیب این جایگاه اندکی کمتر از جایگاههای دیگر است.۲۰ردیف اول صندلیهای
ورزشگاه در هر چهار سمت آن پایین تر از سطح خیابانهای اطراف اُلدترافورد
هستند.
جایگاه جنوبی کمتر از تلویزیون دیده می‌شود، چون دوربینها در آن تعبیه شده
اند و جایگاههای دیگر را نشان می دهند. راهروی ورودی بازیکنان به زمین از
وسط جایگاه جنوبی می گذرد. راهروی قدیمی که از گوشه جنوب غربی زمین
می‌گذشته هموز حفظ شده و برای مناسبتهای ویژه و تورهای دیدار از ورزشگاه
باز می شود.
جایگاه شرقی ورزشگاه به جایگاه «ساعـت» معروف است زیرا در گذشته یک ساعت
عظیم بالای آن قرار داده بودند که وقت مسابقه را نشان می داد. اما امروزه
۲ساعت الکترونیکی و ثبت نتایج بزرگ در دو گوشه شمالی قرار گرفته است.
تماشاگران تیم مهمان و افراد معلول عمدتاً در این جایگاه مستقر می شوند.
توسعه جایگاه‌ها تا سال ۲۰۰۰
کار گسترش اُلد ترافورد اواخر دهه ۹۰ دوباره شروع شد و در ژانویه سال ۲۰۰۰ گنجایش ورزشگاه به ۶۱هزار صندلی افزایش یافت.
بیرون ورزشگاه نمایی شیشه ای دارد که به ساختمانهای اداری مدرن بی شباهت
نیست. در این قسمت مجسمه «سرمت بازبی» مربی فقید تیم فاتح جام باشگاههای
اروپا در سال ۱۹۶۸ و پلاکهای یادبود بازیکنان تیم که در سانحه هوایی جان
خود را از دست دادند به چشم می خورد.
جایگاه غربی ورزشگاه همواره به هواداران سرسخت منچستر یونایتد اختصاص داشته که حداکثر ۲۰هزار نفر در آن قرار می‌گیرند.
کار گسترش جایگاههای ورزشگاه در سال۲۰۰۰ به پایان رسید و تعداد صندلیها به
۶۸۲۱۷ رسید. از نکته های جالب درباره این ورزشگاه یکی این است که جایگاه
خانوادگی هم دارد که درون جایگاه بزرگ غربی است.
اُلدترافورد ۹۰هزار نفری
برنامه توسعه ورزشگاه اُلدترافورد هنوز به پایان نرسیده است. مهندسان طرحی
را پیشنهاد داده اند که براساس آن گنجایش اُلدترافورد به ۹۰هزار صندلی
افزایش خواهد یافت. برای اجرای طرح جدید جایگاه جنوبی باید مرتفع شود و ۴
گوشه ورزشگاه نیز ارتفاع بگیرد تا صندلیهای بیشتری در آن نصب کنند. اما
برای توسعه ورزشگاه باشگاه باید حداقل ۵۰ ساختمان بزرگ اطراف آن را
خریداری و تخریب کرد که نیاز به سرمایه‌ی زیادی دارد. درهر حال مدیریت این
باشگاه اعلام کرده‌است که مصمم به انجام این کار است.
آخرین دیدار مهم اروپایی که اُلدترافرد آنرا میزبانی می‌کرد، بازی بین
دوتیم ایتالیایی میلان و یوونتوس در جریان فینال جام باشگاههای اروپا بود.
این بازی با برد میلان به پایان رسید.
ظرفیت ورزشگاه اولدترافورد به ترتیب سال
سال ۱۹۱۰ تا ۱۹۳۹: ۸۰هزار نفر
سال ۱۹۴۵ تا ۱۹۶۰: ۶۷هزار نفر
سال ۱۹۵۰ تا ۱۹۷۴: ۶۵هزار نفر
سال ۱۹۷۵ تا ۱۹۸۰: ۶۰هزار نفر
سال ۱۹۸۰ تا ۱۹۸۸: ۵۸هزار نفر
سال ۱۹۸۸ تا ۱۹۹۰: ۴۸هزار نفر
سال ۱۹۹۰ تا ۱۹۹۴: ۴۵هزار نفر
سال ۱۹۹۴ تا ۱۹۹۶: ۴۳هزار نفر
سال ۱۹۹۶ تا ۱۹۹۹: ۵۵هزار نفر
سال ۱۹۹۹ تا ۲۰۰۱: ۶۱هزار نفر
سال ۲۰۰۱ تا ۲۰۰۵: ۶۸هزار نفر
سال ۲۰۰۵ تا ۲۰۰۷: بیش از ۷۶هزار نفر
زندگی نامه خواننده ها